opnieuw leren leven

neem ik dan toch te veel hooi op mijn vork
ga ik dan toch te snel
1ding is duidelijk mijn lijf trapt zelf de rem in
even pas op de plaats zullen we maar zeggen

 wanneer doe je het goed?
hoe moet je na zo'n intensieve periode de draad weer oppakken?

het is allemaal meer ingewikkeld als ik van te voren bedacht had..
jarenlang mocht en moest ik zorgen
en cijferde ik mezelf grotendeels weg omdat er veel grotere prioriteiten waren

nu ben ik zelf aan de beurt
mijn lijf laat mankementen zien op mijn zwakkere plekken en dat moet ik accepteren
maar ik wil zo graag verder

zoveel lieve mensen om mij/ons heen die ons leuke gezellige momenten aanbieden
dingen waar we al zo in "zuiveren" omdat we anders echt te veel krijgen

mijn werk wat een leuke goede afleiding is maar wel heel dicht bij mijn priv'e periode van de afgelopen maanden komt
mantelzorgers die het soms erg zwaar hebben door de zorg aan hun partner /ouder
wat herken ik het en snap ik hun verhalen goed
doordat ik natuurlijk ook de laatste  paar jaar meer sociaal begeleidend werkte kan ik ze tips geven
maar na een ochtendje werken ben ik totaal leeg
de werkdruk is hoog omdat je minder op je gevoel kan werken maar aan tijd gebonden bent
ik kan niet voor 80% werken wil liever voor 120% en dat lukt nu even niet

na een morgen werken moet ik echt bijtanken en even slapen
hoe doen/deden  anderen dit die iets soortgelijks mee maaakten?
ik google watrond maarvind niet veel
geef het de tijd..tja maar in welk tempo
vraag ik dan toch te veel van mezelf
ik hebhet idee dat ik niets doe

Alex noemt het de tropenjaren die er uit komen
een vriendin gister zei terecht As je bent 11 weken verder 16 jaar zorgen in de breedste zin van het woord verwerk je niet in zo'n korte tijd en je gemis zekers niet
je doet zo je best om alles opnieuw op te pakken maar vraag je niet te veel van je zelf

mss wel
straks maar even de dokter bellen en voor mijn lichamelijke dingetjes die nu spelen een oplossing vragen

vind je de laatste weken dan niets leuk?
zekers wel
ik geniet van de kleinste dingen maar voel me ook zo schuldig dat nu ook kan
geen telefoon die vaak gaat of een tijdsdruk omdat er een afspraak rond mijn boy stond

langzaam leef ik mijn nieuwe leven maar het is veel minder makkelijk als ik van te voren gedacht had...

dankbaar wel dat Lex naast mij staat en er werkelijk voor me wil zijn en is
even niet koken maar een makkelijkere oplossing zoeken als hij ziet dat ik er na een dagje werken gewoon door heen zit
een kruis in de agenda zo dat we ook aan elkaar en ons eigen gezin toe komen

Joey die ook zie worstelen raakt mij natuurlijk ook flink..

mijn geloof wat me veel kracht geeft
alle post en telefoontjes die zo goed doen
de bezoekjes van allerlei mensen die zo lief voor mij/ons zijn

het doet echt heel goed maar hoe ik alles vorm moet geven
ik over zie het nu even niet !!!
hoeft ook niet hoor ik nu velen denken maar dat oor mezelf accepteren dat ligt niet in mijn aard
ik zorg altijd het liefst voor een ander en vergeet mijzelf liever

maar dat gaat nu niet mijn lijf trapte een rem in
dus moet ik wel voor mezelf zorgen !!!