pfff blijft mij dan werkelijk niets bespaard?
een ongelukje zit in een klein hoekje..tja het overkwam mij vanmorgen..ik mocht werken omdat er weer meer cliënten als personeel was..geen probleem ook want ik heb best lol in mijn werk
maar het weer zat niet mee de werkdruk hoog en behalve mijzelf reden er nog meer op de weg..
voor de kenners ..ik kwam van de schapendrift ri. de melkweg en voor de bocht kwam er iemand aan die de andere rijbaan koos (iets wat wel heel gewoon is bij deze kruising) ik probeerde uit te wijken maar gleed weg precies tegen de rij paaltjes die daar staat
de andere auto red gewoon door en wie of wat ik zag het zo snel ook niet want de schrik overheerste
rechtsvoor zit flink in elkaar en ook het portier is niet meer te openen
had pas 2 mensen verzorgd dus een hele rij wachtte nog op mij..dus even alles bij elkaar geraapt en door gezet heel de morgen
soms stond het huilen me letterlijk nader als het lachen maar de auto reed nog en ik geef niet snel op
Alex reactie was meteen ..je deed het vast niet expres en zelf heb je gelukkig niets maar zelf heb ik er een heel rot gevoel bij
waarom is er in de zorg nou niet eens voldoende personeel zodat je gewoon rustig kan werken en niet die enorme druk voelt...
had het dan niet gebeurd ? dat weet ik niet want hierin Laren met al die klinkerstraatjes is het al snel spiegelglad..
maar ik ben ook blij dat ik werk mag hebben !! je hoort tegenwoordig zo veel anders en ook bij de werkgever van Alex lijken ze in het personeel te willen `snoeien`
eigenlijk is het plan van de regering..bij de sociale werkplaatsen moeten banen verdwijnen want iedereen moet terug integreren in de maatschappij en de mensen die ondersteunend werken vloeien dus het eerst uit...ach per keer maar bekijken hoe dat gaat lopen meer als je best kan je niet doen en ik weet zeker dat Lex zich enorm inzet ondanks alles wat hij mee moet maken
want op je 51 doof zijn op 1 oor en daardoor niet zomaar in een groep kunnen functioneren dat maakt het echt niet makkelijk
Voor Alex is het in deze maatschappij van televisie en telefoon en dat soort apparaten dus echt niet simpel..want je moet zoveel prikkels verwerken dat is echt niet altijd makkelijk en leuk
hij zit echt niet zomaar bij de pakken neer en maakt er het beste van maar leuk is anders
Hij die zo graag met groepjes vrienden leuke dingen onderneemt..dat hoeft hij echt niet zo maar meer te doen..1op1 is er goed met hem te praten maar met meerderen word het echt soms wel lastig..
Hoe moeilijk het is om je staande te houden in deze maatschappij heb ik vorige week tijdens het teamuitje van mijn werk ook ervaren
we gingen eten in Amsterdam ..een restaurant waar visueel beperkten bedienen en waar de gasten hun eten in het donker gepresenteerd krijgen om zo ook eens te ervaren wat hun alle dagen mee maken
niet zien wat je eet maar afgaan op reuk en proeven..echt een hele ervaring en leuk voor 1 keertje
maar dus ook dankbaar met wat ik heb
afgelopen weekend hadden we saampjes juist weer het gevoel ondanks het enorme verlies wat we voelen en het gemis wat steeds erger lijkt te worden we gaan er toch een heel fijne maand van proberen te maken
afgelopen zaterdag in het kader van bijna sinterklaas samen met mijn ouders en Joey gegourmet ..en gister met zijn 4-tjes (Joey had een vriend op bezoek en die at gezellig mee ) de restjes opgegeten
en voordat we gingen eten hadden Lex en ik juist een heerlijke wandeling over landgoed Groeneveld gemaakt..daar waar we zo vaak met onze boy* door het pipo bos wandelden.. best een emotioneel moment maar we merken samen dat we ook kunnen en mogen genieten van die dierbare herinneringen
vorige week was ik met een vriendin naar een tuincentrum om daar het december gevoel te proeven en samen gezellig bij te klessen en iets lekkers te snoepen ook zo'n plek waar we vaak met Yerèll* kwamen ..vaal als we waren huifbed rijden in Den Dolder stopten we even daar om iets lekkers te drinken en te snoepen
eerst wilde ik geen kerstboom maar mijn mannen hebben me om
we gaan er gewoon ons best voor doen om te genieten van kleine mooie momenten die we ondanks ons diepe verdriet toch mogen ervaren
mss wel het laatste jaar echt met zijn 3-tjes hier thuis want voor Joey zijn we afgelopen donderdag op kamersollicitatie geweest ...een echt flatje in Vlaardingen waar hij ook wel begeleiding kan krijgen om langzaam aan steeds zelfstandiger te mogen worden..er zijn er meer geweest dus of hij het werkelijk mag worden is maar afwachten en echt wel spannend maar wat zou het fijn zijn als mijn boy dagelijks niet ruim 4 uur onderweg hoeft te zijn
laten we vertrouwen op een goede afloop
soms is het allemaal een beetje veel wat ik op mijn bordje krijg
maar het komt vast allemaal wel weer goed
vandaag maandag nog een volle weekagenda voor de boeg...leuke en meer verplichte afspraken...we gaan er gewoon weer voor !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten