grens bereikt

al heel lang loop ik op mijn tenen tenminste dat weet ik sinds de laatste dagen
het gebeurde vorige week di. is de druppel die mijn emmer deed overlopen
mede ook omdat ik mij nu besef dat Joey dan wel 18 is maar sociaal emotioneel door zijn autisme niet zo danig reageert en ik dat ook nooit van hem mag gaan verwachten

hij is wel geschrokken van het gebeurde maar dat hij in een politie auto heeft gezeten overheerst..

daar over heen de angst rondom Yerèll...nu we weten dat zijn autonome zenuwstelsel is aangetast en daar door het regel systeem van de hersenen naar de organen steeds meer belemmeringen geeft ..komt voor mij ook de angst hoe lang houd hij het allemaal nog vol ..
tuurlijk weet ik al zolang dat ik een mannetje van de dag heb maar het weten en het accepteren zijn toch 2 andere dingen
ik merk al langer dat ik de 94 dagen zh van vorig jaar geen goede plek heb gegeven de dokters zeggen ook dat het een wonder is dat we Yerèll nog hebben en daarvoor ben ik dankbaar maar als hij nu een grotere aanval laat zien dan komt bij mij de angst hoe/komt hij hier uit...???

de afgelopen dagen veel met Alex mogen praten en dat was fijn en goed
maar ook binnen onze vrienden en kennissen kring mag ik steun vinden

ik ben er uit dat ik het zelf niet red en ga een psychologe benaderen
want ik mag heel veel aan lotgenoten contact hebben maar het angst cirkeltje moet worden doorbroken

want behalve mijn knullen heb ik ook nog een man die een levend tijdbommetje is ..want we weten sinds juli dat hij doof is op re. en na de mri van dat verdikte bloedvat maar of we het allemaal wel hadden willen weten??? het geeft weer zoveel onzekerheid waarbij de dokters ook geen antwoord op de vele vragen weten

vrijdag middag nam ik zelf het besluit ik ben erg blij met alle contacten via de computer maar het is mij nu allemaal te veel..
ik zet hem uit
heel het weekend zonder problemen van afkicken ;-) dit volgehouden en ma ocht kreeg ik de 1e sms-jes hoe is t?
ook in mijn mailbox veel van dit soort berichtjes

nou met mij gaat het aardig maar ik merk dat ik even alle energie voor mezelf en mijn gezin nodig heb en dus minder voor de buitenwereld zal zorgen...

dat komt wel weer denk ik maar nu even niet nu ben ik even belangrijker...

lieve groet uit Laren