Als je het gevoel hebt dat het je allemaal teveel wordt, zoek dan hulp. Geef anderen de gelegenheid hun liefde naar jou te laten stromen. Laat dingen voor je doen, laat je verwennen, laat naar je luisteren, al is het 100 keer. Geef anderen een geschenk door hun hulp te aanvaarden. Je hoeft dit niet alleen te doen.”
daarbij aan de andere kant van het kaartje ook de tekst "Al ga je door een donker dal God is jou steeds nabij "
Deze woorden stonden op een kaartje wat ik 2,5 jaar geleden mee kreeg van mijn psychologe .. rouwtherapeute die ik een poos bezocht had en die mij handvatten had gegeven hoe verder te leven na een immens verdriet .. of eigenlijk meer hoe leer je na 16 jaar zorgen voor een ander ook voor jezelf te zorgen
Ik kwam het onlangs weer tegen toen ik aan het opruimen was en me voorbereidde op 6 weken weinig of niets mogen en kunnen na een operatie die ik 30 mrt jl onderging
de woorden van het kaartje deden me terug gaan naar die gesprekken
Jij moet leren om hulp te vragen.”
Dat zei mijn psychologe tegen me nadat zij een aantal gesprekken met mij had gevoerd.
“Dat is geen teken van zwakte en afhankelijkheid maar getuigt juist van kracht en zelfinzicht.”
Het was duidelijke maar ook verwarrende taal.
Ik ben namelijk groot geworden met woorden van mijn ouders: “je moet zorgen dat je niemand nodig hebt.”
Op zich een prima motto want mede daardoor werd ik een zelfstandige vrouw met een gezonde dosis eigen verantwoordelijkheid.
Maar niet handig als je door een heel zware periode minder goed in je vel zit
Er was de periode vlak na het overlijden van Yerèll*. Al voor zijn overlijden vertelde mijn intuïtie me dat ik dit niet alleen zou redden. Om te overleven had ik hulp nodig. Het was een heel primair gevoel. Ik had geen keuze. Alex stuurde mij daarom ook al een half jaar voor het fatale moment naar de psychologe om die diepe afgrond zo ondiep mogelijk te laten komen...
Ik vroeg dus om hulp. Omdat het moest. En kreeg van Ylva de best mogelijke hulp en begeleiding die ik me wensen kon. Het warme bad van hulp is één van de fijne herinneringen aan die afschuwelijke periode waarin ik leerde opnieuw te leren leven en te vertrouwen op mijn geloof en de mensen om heen
En dus leerde ik de afgelopen jaren met vallen en opstaan om hulp vragen. Zowel emotioneel als praktisch Ik die door mijn vak als thuisverzorgende en mijn karakter altijd voor de ander zorg...
Hulp vroeg ik bij de heel moeilijke tijd met mijn oudste .. nog is het niet makkelijk maar door hem los te laten of liever gezegd anders vast te houden heb ik meer adem en rust binnen mezelf gevonden
Ik nam afscheid van mensen die mij op alle vlakken leeg zogen en vond gelukkig weer nieuwe mensen die mij aanvullen en aanvoelen waar nodig
En nu ik geopereerd ben en me nog niet top fit voel mag ik steun en kracht in mijn geloof ervaren
me gesteund voelen door veel lieve mensen om mij heen maar ben ik ook oh zo dankbaar met de vriendin die een pannetje eten kwam brengen de kinderen die een avondje kwamen koken zodat pap het niet hoefde te doen of de buurvrouw die om manlief te ontlasten even kwam zuigen en het toilet kwam poetsen
Nooit ga ik het vanzelfsprekend vinden dat mensen mij hun onbaatzuchtige hulp schenken maar ik ben me er wel van bewust dat ik niet zonder kan en wil. Vriendin G. zei van de week nog “iedereen heeft hulp nodig, alleen jij soms een beetje meer dan anderen.” de dokters zeiden niet voor niets jarenlang heb je slechter voor jezelf kunnen zorgen nu ben jezelf aan de beurt met lichamelijke ongemakken maar ook met tijd voor jezelf en ontplooiing van je geest
Dus durf ik er tegenwoordig om hulp te vragen en kan ik het met liefde en in dankbaarheid aanvaarden.
En dat voelt inderdaad eerder krachtig dan zwak. Wat een Zegen !!!
Gisteren was ik op de ZIE elkaar dag .. binnen stichting ZIE mag ik vrijwilligerswerk doen en was blij en dankbaar dat ik er gisteren ook even bij kon zijn .. al heb ik nu minder met epilepsie te maken het thema laat me niet zomaar los en ik zat dan ook vol belangstelling bij de workshop Gezin in Balans waar in een notendop verteld werd als je niet goed voor jezelf zorgt kan je dit ook niet voor een ander doen .. en behalve de interessante lezingen was het ook weer heel fijn om zoveel vertrouwde gezichten tegen te komen .. epilepsieland ik liep er wel 16 jaar rond ..
voor mijzelf en mijn gezin zorgen dat heb ik de afgelopen 3,5 jaar wel geleerd en daarom accepteer ik mss ook makkelijker de hulp van een ander !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten