lastiger als ik dacht

Het lijkt allemaal veel erger te worden..ik zie erg tegen de komende weken op... vorig jaar eind januari werd Y* op genomen in het zh en tijdens die opname kregen we te horen dat ze niets meer voor hem konden doen..dat ze verwachtten dat hij snel zou overlijden..al met al duurde dat nog 7 maanden..een heel intensieve zware maar zekers ook mooie tijd..
ook zijn verjaardag nadert..allemaal lastige dingen merk ik steeds meer
ik vind veel troost in van me afschrijven en gedichten...las dit bij iemand anders en paste het aan naar mijn boy *

Yerèll...

Hij moest gaan,
naar een plek,
hier heel ver vandaan.

Hij kon niet meer,
de strijd zo zwaar,
het lichaam was moe,
de "pijn" onhoudbaar.

Hij wilde nog zo graag,
stond midden in het leven.
probeerde nog zoveel te doen,
had nog zoveel te geven.

Ziek zijn dat was zijn pad,
hij werd stil gezet.
Alles wat voor ons nog telde was.....
`Als hij het dit keer ook maar red.`
want jarenlang was je pad voor de dokters heel bijzonder
je strijdlust gewoon een medisch wonder

maar na het gesprek met de dokters op 8 februari
ze konden niets meer maar hoelang alles nog zou duren dat wisten ze nie
Al wat bleef was ,
het nu, dat moment.
Geen morgen of later..
alles zo onbekend.
Angst voor
wat komen gaat.
Zorg over hen
die je achterlaat.

Intens verdriet,
onze liefde zo groot.
Een kus, een gebaar...
het afscheid was bijna daar.
Hij wenkte....de dood.

7 September was dat daar
voor jou eindelijk de zo verdiende rust
maar voor ons is er nu de enorme leegte
soms denk ik was je er nog maar even..10 minuutjes maar
dan konden we nog even kroelen
mocht ik je warmte nog even voelen
maar voor jou geen leventje meer vol epilepsie
en ik weet zeker dat ik je ooit terug zie
maar mannetje wat word je toch gemist
nog veel meer als mama van te voren dacht of wist


ik kom er heus wel en weet van lotgenoten dat zekers het eerste jaar erg pittig is omdat dan alles de 1e keer is
maar hoor van andere moeders het enorme gemis blijft
de heimwee naar wat je had steeds groter
lijkt met de jaren toe te nemen
want je kind overleven is iets wat niet hoort..



heel langzaam aan krijgt alle tijd die over is invulling
ik doe wat vrijwilligerswerk
haal  sociale contacten aan
pak wat achterstallige klusjes op
mijn geloof geeft kracht
ook mijn werk is een fijne en goede afleiding
en omringd worden door zoveel lieverds het doet me erg goed.. !!!!